سلام برحسين آقاي عزيز و دوست داشتني.
گل گفتي .دقيقا همينطوري هست که گفتي.الان يه جورايي همه مون گرفتار روزمرگي و غرق در مشکلات شديم و در جريان زندگي فاعل نيستيم .مفعول شديم.بخاطر اينکه برا خودمون نبوديم.خواستيم براي ديگران و در نظر ديگران باشيم و خودمونو فراموش کرديم.هي دويديم و سختي کشيديم براي رسيدن به اون چيزي که مدام داريم ازش دور ميشيم.آرامش .اين چيزيه که دنبالشيم نه آسايش.اين دوتاباهم متفاوتند.آسايش آرامش نمياره .من هم موافقم با شما.آرامش الزاما با آسايش همراه نميشه.براي رسيدن به اون هم بايد اززندگي مادي و مظاهرمادي و قيدوبندهاي امروزي گذشت.
