آهسته آهسته قدم برمي‏داري، ذکر گويان از کوچه خيابان هاي اطراف حرم مي گذري، نزديک تر که مي‏شوي ناگهان قلبت تندتر مي‏زند، انگار که هم تو منتظر ديدن رويش بودي هم او منتظر ديدنت بوده، بالاخره خودت را به قطعه‏اي از بهشت مي‏رساني، شايد دوست داري از باب الجواد وارد صحن شوي شايد هم از باب الرضا، سلام مي‏کني، چشمت مست تماشاي گنبد طلا مي شود، مرواريد اشکت سرازير مي شود، چشمانت را بستي و بو مي کشي تا ريه هايت پر شود از عطر حضور نگاه مهربان امام الرئوف، اينجاست که احساس تازگي مي‏کني و فارغ از دلبستگي‏هاي دنيا به عشق بازي با مولايت مشغول مي‏شوي، زير لب رضا رضا مي کني و با اينکه جواب سؤال را مي‏داني مي پرسي يا ابالحسن در اين شلوغي هواي مرا هم داري؟ که البته اگر نداشت تو اينجا نبودي! ديگر دلت را جا گذاشتي در حرم و گره‏اش زدي به ضريح ولي نعمت ايرانيان...