سفارش تبلیغ
صبا ویژن
تاریخ : پنج شنبه 90/10/15 | 4:19 عصر | نویسنده : حسین کارگر

اگر قرار باشد غیبت امام زمان(عج) به دلیل حکمت‏هاى خاص الهى باشد، دعا کردن ما براى فرج چه خاصیتى دارد؟

1. اساساً غیبت امام زمان(عج) بر اساس اسباب و حکمت هایى صورت گرفته است که اگر چه به برخى آنها در روایات مختلف تصریح شده، اما دانستن همه آنها در دوران غیبت آن بزرگوار، ممکن نیست. امام صادق(ع) مى‏فرماید:

اِنَّ وَجْهَ الْحِکْمَةِ فى‏ ذلِکَ لا یَنْکَشِفُ إلاّ بَعْدِ ظُهُورِهِ؛

حکمت غیبت امام زمان(عج) روشن نمى‏شود، مگر بعد از ظهور آن حضرت.

بنابر این، ممکن است یکى از حکمت‏هاى غیبت دچار ساختن انسان‏ها به بلا و مشکلاتى باشد که باعث روى آوردن آنها به خدا و دعا کردن براى فرج است. چنان‏که در قرآن آمده است:

ما انسان‏ها را به شداید و سختى‏هاى روزگار مبتلا مى‏سازیم، باشد که به‏درگاه ما تضرع و زارى نمایند و به دعا روى آورند.(1)

بر این اساس، دعا براى فرج نه تنها منافاتى با حکمت‏هاى الهى ندارد، بلکه خود مى‏تواند از زمره همین حکمت‏ها به شمار آید.

2. دعا براى فرج امام زمان(عج) وظیفه و تکلیفى است که در عصر غیبت در روایات بسیارى بر آن تأکید شده است. پیامبر اکرم(ص) و ائمه هدى(ع) بر چنین دعایى امر فرموده‏اند، حضرت ولى عصر(عج) نیز نه تنها شیعیان خود را به دعا کردن براى تعجیل فرج فرمان داده، بلکه کثرت دعا را از آنان خواسته‏اند.(2)

3. در برخى روایات، دعا براى فرج وسیله‏اى براى نجات از هلاکت به شمار آمده است. امام حسن عسکرى(ع) مى‏فرماید:

به خدا، فرزندم مهدى را غیبتى است که در آن هیچ کس از هلاکت نجات‏نمى‏یابد، مگر کسى که خداى (عزوجل) او را بر اعتقاد نسبت به امامتش ثابت قدم بدارد و او را در دعا براى تعجیل فرجش توفیق عنایت‏فرماید.(3)

در پایان باید گفت: وقتى که انتظار فرج والاترین نوع عبادت به شمار مى‏آید، دعا براى فرج نیز زیباترین جلوه انتظار به حساب مى‏آید و اصل دعا گرامى‏ترین و محبوب‏ترین چیزها در نزد خداست و تأثیر آن در تغییر دادن تقدیر است. چنان‏که در روایات پیامبر اکرم(ص) آمده است:

أکْثِر مِنَ الدُّعاء فَإنَّ الدُعاءَ یَردّ الْقَضاءَ؛(4)

زیاد دعا کن، زیرا دعا قضاى الهى را باز مى‏گرداند.

............................................
پی نوشت:
1. انعام (6) آیه 42.

2. أکثروا الدعا بتعجیل الفرج. (شیخ صدوق، اکمال الدین واتمام النعمه، ج 2، ص 485).

3. شیخ صدوق، اکمال الدین و اتمام النعمه، ج 2، ص 384.

4. نهج الفصاحه، ص 84، ح 446.

منبع http://www.pasokhgoo.ir/node/4090

منبع